12 Şubat 2017 Pazar

Bir Cumartesi

Uyandığımda saat neredeyse on iki olmuştu. Bir cumartesiye başlamak için çok ideal diye düşünerek kalktım yatağımdan. Kalktım yataktan da diyebilirdim ama yatağımı seviyorum, o yüzden yatağımdan dedim. O sahipliği yatağım da hissetsin istedim.

Baktım damacanalar boşalmak üzere. Modern zamanlarda bir şehirde yaşıyorsanız musluktan akan suya para verirsiniz ve o suyu içemezsiniz çünkü. Bu işi yapan firmalar var. Arıyorsunuz, kapınıza kadar getiriyorlar. Daha önce defalarca kez aradığım için tecrübeliyim. Aradım hemen. Hiçbir insanla iletişim kurmadan iki damacana su siparişi verebildim.

Salona geçip televizyonu açtım ve müzik kanallarına bir göz attım ve beğenmedim. Yani, gerçekten beğenmedim. Sadece, anlayamıyordum. Neyse ki bilgisayarım da televizyona bağlıydı. Daha önce beğendiğim müzikleri eklediğim bir liste kestirdim gözüme ve oynatmaya başladım.

Mutfağa dönüp kahvaltı tepsimi aldım ve salona döndüm. Tam kurulmuşken aklıma Murphy geldi. Dedim demek ki şimdi su gelecek. Yaklaşık otuz saniye sonra telefonum çaldı. Su gelmişti.

Kahvaltıydı falan derken saati iki edince ne yapsam diye düşünmeye başladım. Geçen hafta kardeşlerimin aldığı koyu yeşil renkli (kesin özel bir adı vardır o rengin) pantolonun terziye verilmesi lazımdı. E, meyve de alacaktım? Modern zamanlarda bir şehirde yaşıyorsanız meyveyi de parayla almanız gerekir çünkü.

Koyu yeşil pantolonu ve bir de emsal teşkil edecek yedek pantolonu sırt çantama koydum, kulaklığımı taktım ve evden çıktım. Üç tane demir kapıdan geçtim ve anayola çıktım. Tam karşımda mezarlık, mezarlıkta bir kalabalık. Yaşıyor oluşumu gizlemeye çalışarak bakışlarımı önüme sabitledim ve terziye doğru yola koyuldum. On beş metre sonra terzideydim. Maceralara bayılırım.

O gün kendi sesimi ilk kez terzide duydum (sucuyla konuşmadık desem yeridir çünkü) ve bu beni oldukça şaşırttı. Sabah (tamam, öğlen) kalktığımda saçma sapan sesler ve şarkı denemelerinde bile bulunmamış olmam gerçekten ilginçti. Kulaklarımı sesime bu denli hasret bırakmama konusunda beynime bir uyarıda bulundum ve emsal teşkil eden pantolonumla beraber terziden çıktım. Artık kulaklıklarımı takmak istemediğimi hissettim. Zaten mezarlıktaki kalabalığı gördüğümde ufak bir vicdan azabı yaşamıştım.

Dönüş yolumda ikinci el eşyalar satan bir hanımefendi var, ona uğradım. Meğersem yanıbaşımda ufak çaplı bir sahaf varmış da haberim yokmuş. Altı tane kitap aldım hiç planda yokken. Çoğu benden yaşlı. Ciltleri solmuş, sapsarı. Kitap kokusu. İsterseniz kartımı vereyim size, ararsınız kitap var mı diye dedi. Yok dedim, almayayım. Benim için de evden çıkmaya bahane olur. Yakınlarda oturuyorsunuz herhalde dedi, ara sıra görüyorum sizi. Onayladım. Ben hafta sonları uğrarım artık dedim. Ne tür kitaplar sevdiğimi de az çok anladınız, saklarsınız. Olur dedi. Vay canına, gömülü hazine bulsam umrumda olmaz ama söz konusu kitap olunca bir sevindim. İyi günler diledim ve uzaklaştım.

Mezarı sağımda bırakarak yol boyunca denize doğru ilerledim ve markete girdim. Meyvelerimi aldım (elma, portakal ve muz) ve farklı bir yoldan eve dönmek üzere marketi ardımda bıraktım. Tabii ki önce ücreti ödedim. Lütfen insanı zan altında bırakmayalım.

Olabildiğince ağır adımlarla ilerleyerek yürüdüm ki bu benim için tarifi zor bir güzellik. Havanın, gelen geçen araçların ve birtakım insanların sesleri eşliğinde eve döndüm. Saat neredeyse dört olmuştu.

Bir şeyler izleyeyim, yemek yiyeyim gibi telaşlara kaptırdım kendimi ve yatma saatini buldum. Gözüme bir iki kitap kestirdim ve yatağıma gitmek üzere yola koyuldum. O da nesi? Elektrikler kesildi. Gelirler herhalde birazdan dedim ve inatla yatağıma gitmeye devam ettim. Gittim de.

Elektrikler gelmedi. Bir saat telefonla uğraştım, yine gelmedi. Bir saat olur olmaz hayaller kurdum, senaryolar ürettim, eskileri andım, döndüm durdum; elektrikler yine gelmedi. Bu cumartesiye yakışmayan bir final oldu. Modern zamanlarda yaşıyorsanız para verdiğiniz elektrik her an kesilebilir çünkü.

Bir dahaki sefere yanıma havlumu da alıp üç demir kapıyı geçtikten sonra anayolda otostop çekmeyi denemeliyim. Antik çağlarda yaşayan gezegenlereden birine ait bir uzay gemisi gelir belki. Modern zamanlar beni pek açmıyor zira. Ruhum antik.